Бисмиллаһир-рәһманир-рәһим
امام صادق(عليهالسلام) ميفرمايد: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ يَكُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ فَلْيَنْتَظِرْ وَ لْيَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الْأَخْلَاقِ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ فَإِنْ مَاتَ وَ قَامَ الْقَائِمُ بَعْدَهُ كَانَ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ أَدْرَكَهُ فَجِدُّوا وَ انْتَظِرُوا هَنِيئاً لَكُمْ أَيَّتُهَا الْعِصَابَةُ الْمَرْحُومَة»
Имам Садиг (ә) бујурур: “Һәр кәс Имам Гаимин (ә.ф) сәһабәләриндән олмаг истәјирсә, ҝәрәк мүнтәзир олсун вә интизар һалында да тәгваја, ҝөзәл әхлаг вә рәфтарлара малик олсун. Одур мүнтәзир. Әҝәр өлсә вә Имам Гаим (ә) онун өлүмүндән сонра гијам етсә, онун савабы һәзрәти дәрк едән шәхсин савабы гәдәрдир. Бәс чалышын вә мүнтәзир галын. Мүбарәк олсун сизә еј Аллаһын рәһмәти шамил олдуғу ҹамаат!”. [Әлғејбәту Нөмани, сәһ. 200]
Бәзән дуада дејирик: “Илаһи, мәни Имам Заманын (әҹ) көмәкчиләриндән вә әсҝәрләриндән гәрар вер”. Амма бу рәвајәтә әсасән, имам Садиг (ә) гејбәт заманында бизи имамын көмәкчиләриндән јох, сәһабәләриндән олмаға дәвәт едир. Јәни мәнәвијјатда аза гане олма. Һәр нә версәләр, ҝәрәк дејәсән дојмадым. Дојмамалысан. Мәна аләминдә нә версәләр, де: “зидни”, даһа чох вер, дојмадым.
Дири галмаг истәјирсәнми? Јолу будур: је вә дојма, та Көвсәр һовузунда фәна оласан. Ора фәна мәгамыдыр. Орада инсан һәгигәт саһибләри илә вәһдәтә говушур. Онларын адлары вә хүсусијјәтләри инсанда тәҹәлла едир. Инсан, Пејғәмбәрин (с) тәҹәлласы вә Имам Заманын (әҹ) сифәтләри үчүн ҝүзҝү ола биләр. Онлара говушмаг габлијјәти сәндә вардыр.
Јухарыда гејд олунан рәвајәтдә имам Садиг (ә) бујурур: “Һәр кәс Имам Гаимин (ә.ф) көмәкчиләриндән олмаг истәјирсә”-она дәстур-әмәл верим.
1. Интизар
Имам (ә) бујурду: “Мүнтәзир олсун”. Биринҹиси интизардыр. Бөјүк бир шәхсин интизарыны чәкән инсан өзүнү онун үчүн һазырлајыр. Чүнки она ујғун олмалыдыр. Бу физики бир һәрәкәт дејил ки, мәсәлән гонаг ҝәләндә евимиздә гонаға ујғун олараг дәјишиклик едәк. Әксинә бу гонаглыгдыр. Ону өз ҹан вә батининә дәвәт едирсән. Ҹанына диггәт етмәлисән, үрәк евинә нәзәр салмалысан.
Бу гыфылы ач, гој дахил олсунлар, онун шәнинә ујғун олараг гыфыллары ачмалысан. Она ҝөрә дә интизар инсаны јухары апарыр. Интизар, һәр ан камалда вә руһун камилләшмәсиндә ирәлиләмәк демәкдир.
2. Вәрәјә әмәл етмәк
Имам бујурду: “Вәрәјә (тәгваја) риајәт етсин”. Вәрәјә әмәл ет. Вәрә, тәгванын ән јүксәк һәддидир. “Аллаһдан (Аллаһын әзабындан) баҹардығыныз гәдәр горхун”[Тәғабун сурәси, ајә 16]. Мәнәвијјатда “бәс” јохдур. Мәнәвијјатда бүтүн вүҹуд вә ҝүҹүнлә ирәли ҝетмәлисән. Она ҝөрә бу дүнјаја ҝәлмишик. Әбәдијјәт ирәлидәдир.
3. Ҝөзәл әхлаг
Имам (ә) сонра бујурур: “Ҝөзәл әхлага малик олсун”. Ҝөзәл әхлаг саһиби олмаг үчүн чалышмалыдыр. Ҝөзәл әхлаг газанмалыдыр.
Ахунд Кәнинин заманында јорған тикәнин һекајәти
Тәглид мәрҹәләриндән олан мәрһум Ахунд Кәни Теһранда јашајырды. Танынмыш, адлы-санлы шәхс иди. О мәрһум Шејх Әнсаринин мүасири иди. Онун хадими дејир ки, һәр вахт гаршыја бир мүшкүл чыхсајды, мәни јорған тикәнин јанына ҝөндәриб дејирди: “Она де ки, мәним үчүн дуа етсин”.
Инсан данышмагла бир јерә јетишмир. Инсан елмини һәгигәтә говушдурмаса, бир мәгама чата бимәз. Говушдура билсән, нур олаҹаг. Әҝәр ора говушдура билмәсән, сөздән башга бир шеј дејил вә јери дә инсанын зеһнидир. Инсанын өмрү баша чатдыгда, јаддан чыхыр. Инсанын үрәји ишә дүшмәлидир ки, камал сифәтләри, онун һәгигәтинин вә затынын бир һиссәси олсун. Елә ки, Аллаһ вә һәгигәтә говушду, онда инсан, инсан олур. Һәр нә варса, үрәк ајнасындадыр. Үрәк һазыр олдугда фејзләри алыр.
Даим дејирик, нәгл едиб, һекајәт едиб, мәна әһлиндә ҝөрмүшүк. Јалныз башгаларындан нәгл етмәк истәјирик. Истәмирик ки, биздән дә нәгл олсун. Филанкәслә нә ишин вар?! Өзүн тап. Һәмишә һәсрәт һалында галмагмы истәјирсән?! Сән дә елә һәјат сүр ки, башгалары сәнә һәсрәт чәксин. Нә үчүн һәмишә сән башгаларынын һәсрәтини чәкмәлисән вә башгалары сәнин гәлбиндә һәсрәт тохумуну сәпирләр? Чалыш, сән дә бәшәријјәт үчүн һәсрәт тохуму сәп. Ән азындан әтрафындакылар үчүн. Инсан камала јетишдикдә башгаларынын гәблинбә һәсрәт тохуму әкир. Һәсрәт тохуму да камал тохуму ҝәтирир вә синәләрдә аһ јарадыр. Даим аһ чәкир вә ҝөз јашы төкүр. Башгаларыны мәгсәдә чатмыш, өзүнү исә ҝеридә галмыш ҝөрүр. Бизим елм вә дәрс охумағымыз ҝеҹә намазына јетишмәсә, нә фајдасы вардыр?! Әҝәр Гуран тилавәтинә говушмаса вә Гураны охумасаг вә дәрк етмәсәк, нә фајдасы вардыр?!
Хадим дејир: Һәр вахт мәрһум Ахунд Кәни десәјди, ҝедирдим јорған тикәнин јанына. Бир дәфә Ахунда Кәни чәтин мүшкүллә гаршылашды вә әли һәр јердән үзүлдү. Аләмдә чыхыш јолу олмајан мәсәлә јохдур. Чарәсизлик, маддијјат фикриндә оланлар үчүндүр. Әҝәр Аллаһа јөнәлсән һеч вахт чарәсизлијә дүчар олмазсан. Ағыллы инсан аләми 6 тәрәфли ҝөрүр. Амма үрәк 6 тәрәфли јох, сонсуз ҝөрүр. Инсан һәгигәтә әмин олдугда санки бүтүн дүнја онун гошунудур, санки аләмин шаһыдыр.
Хадим дејир, ҝетдим јорған тикән кишинин јанына вә гајытдым. Ахунд Кәни бир аз фикрә далыб деди: “Ағанын изни илә мүшкүл һәлл олду”. Бир дәфә јорған тикәнә дедим: Һансы әмәли етмисән ки, Аллаһ сәнә бу мәгамы вермишдир. Имам Заманла (әҹ) неҹә ҝөрүшмүсән? Мән чох исрар етдикдән сонра деди: Ҹаванлыг чағларымда Сәһлә вә Куфә мәсҹидләринә чох ҝедирдим. Һәр кәсдән Имам Заманын (ә) әтри ҝәлирдисә, онун сорағына ҝедирдим. Чох ҝәздим, ахтардым лакин әлим бир јерә чатмады. Јорулдум вә јорған тикмәјә башладым. Рамазан ајына бир һәфтә галмыш јадыма дүшдү ки, нечә илдир бибимә баш чәкмәмишәм. Мәһәббәт вә ҝөзәл әхлаг Имам Замана (әҹ) говушмағын шәртидир. Бир кило әт вә бир нечә кило нохуд, ләпә вә дүјү алыб ҝетдим бибимин ҝөрүшүнә ҝетдим. Бибим евдә јох иди. Сорушдум, су ҝәтирмәјә ҝетдијини дедиләр. О вахт крантдан су ҝәлмирди вә су анбарындан сују ҝәтирирдиләр. Ҝетдим су анбарына, ҝөрдүм једди пилләси вар. Пилләни ашағы ендим, ҝөрдүм, бибим су ҝөтүрмәк үчүн әлини анбара узадыр, амма ҝөтүрә билмир. Салам вердим. Бибим мәни ҝөрән кими ҝөзләринә ишыг ҝәлди. Кузәни әлиндән алыб, су ҝөтүрдүм вә бибимин әлиндән тутуб евә ҝәтирдим. Алдығым пајлары она вердим, үрәјини алдым. Чох севинди вә мәним үчүн чохлу дуа етди. Онунла худаһафизләшиб евдән чыхдым. Елә күчәдән сағ тәрәфә дөнмүшдүм, орадаҹа ҹаным, Имам Заманын (әҹ) ҹанына дүјүнләнди. Истәдијими тапдым.
Ҝөзәл әхлагын чох гәрибә тәсирләри вардыр. Хүсусилә дә бибијә јахшылыг етмәк. Шәһәрләрин бириндә имам ҹүмә олан јолдашлардан бири дејирди: Бир дәфә карванла Мәшһәдә ҝедирдик. Тез ҝедиб бибимин әлиндән өпдүм вә она һөрмәт ҝөстәрдим. Јухуда ҝөрдүм ки, Мәккәдән ҝәлмишәм вә Имам Заман (әҹ) ҝөрүшүмә ҝәлиб. Аға мәнә бујурду: Зијарәтин гәбул олсун. Дедим: Ағаҹан, мән Мәккәјә ҝетмәмишәм. Бујурду: Бибини ҝөрмәјә ҝетмәмишдинми?!
“Фүрсәт бир булуд кими өтүб кечәр. Белә исә, јахшы фүрсәтләри гәнимәт бил”. [Нәһҹул-бәлағә, сәһ. 471]
Һазырлады: Фүруғи-Төвһид Тәһгигат Групу
Диггәт: Хәбәрдән истифадә етдикдә мәнбәјә истинад лазымдыр